Ξέχασα το password του blog μου από τον καιρό που έχω να γράψω. Δεν είμαι αδικαιολόγητη όμως.. Δεν ξέρω, εδώ και μήνες, πού παν τα τέσσερά μου. Ποια είμαι, πάω καλά;, "στραβός ειν ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω;"

Μέχρι που έπαθα επισήμως και δια στόματος ιατρού Πρώτων Βοηθειών την υπερκόπωση και ησύχασα. "Χρειάζεται ξεκούραση" ήταν η διάγνωση, μετά το πίμπι στο κωλί. Πε το και στον μάστρο μου που καρτερά τις εκκρεμότητες, στο μάστερ που εν καταλάβει που έτσι αρρώστιες και στο γάμο που με περιμένει να τον στήσω.

Τελικά εν τζαι θέλεις πολλά για να κλατάρεις. Λίγη παραπάνω πίεση που τζείνη που αντέχεις συνήθως και το σώμα σου αρχίζει να παίζει καστανιέτες.

Κάποτε ενόμιζα ότι ...σώννω. Πελλάρες. Πού να κάμω τζαι κανένα κοπελλούδι δηλαδή.. Πολλά τα γέλια...