Τι Θηβαίος, τι Βαζαίος, τι Αλκαίος...

Πάλε εννά ασχοληθώ με το θέμα "μπουζούκια - μουσική σκηνή - έξοδος", αλλά μεν νομίσετε ότι άλλο που το να φκαίνω, δεν κάμνω. Απλώς .. ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΑΓΙΑΣΩ!!

Είπα να κάμω το χατίρι της φίλης μου της Α. και να πάω να ακούσω τον Θηβαίο. Αν και πολλή διάθεση δεν είχα, σκέφτηκα ότι στην περίοδο σχιζοφρένειας που διανύω, ένας Θηβαίος θα κατάφερνε να μου κάτσει κάπως τα νεύρα με τις μελωδίες του (ο άνθρωπος αντικειμενικά "ράφκει" πάνω στην σκηνή).

Δεν υπολόγιζα όμως: Πρώτον ότι άμα κάθεσαι όπως την σαρδέλλα (σε ένα χώρο που χωρεί 200, αλλά έβαλε μέσα 300) τζαι ο λαιμός σου πρέπει να γυρίσει 180 μοίρες για να δεις την σκηνή, δεν βοηθά να ηρεμήσεις και δεύτερον και κυριότερον άμα έχεις στο διπλανό τραπέζι γεναικοπαρέα που ενόμισεν ότι επήεν στον Ρέμο αντί στον Θηβαίο, επίσης δεν μπορείς να απολαύσεις την μουσική. Μα τι φωτογραφίες εφκάλλαν η μια την άλλη, "εις υγείαν σου γειά σου", να χαχανίζουν μεγαλωφώνως (άμπα τζαι δεν τες ακούσουμεν) την ώρα που ο άλλος ο γέριμος προσπαθούσε χωρίς μουσική και με κλειστά τα μάτια (κόσμο του) να πει ένα ήρεμο, συναισθηματικό τραγούδι.

Άντεξα μιαν ώρα. Έδωκα 30€ για να αντέξω με το ζόρι μίαν ώρα.

Κανεί! Άλλη φορά το cd ττάππον, απλούμενη πάνω στον καναπέ μου! Ούτε να πιαστώ, ούτε με τη δίάθεση να θέλω να τριχομαλλίσω κάποιον...

Μια κυρία στα μπουζούκια

Για να πάω στα μπουζούκια πρέπει να ισχύει ένα από τα πιο κάτω: (1) Να είμαι καλεσμένη (2) Να είμαι καλεσμένη (3) Να είμαι καλεσμένη. Υπό άλλες συνθήκες δεν πατώ ούτε πόξω. Όχι γιατί δεν είμαι μουσικόφιλη. Το αντίθετο. Που ήμουν μιτσιά εβαστούσα το μικρόφωνο μπροστά που την τηλεόραση τζαι ετραγουδούσα το "J'aime J'aime La vie" της Eurovision, όντας σίγουρη ότι όταν μεγαλώσω θα εκπροσωπήσω κι εγώ την Κύπρο μας στο διαγωνισμό (αγγούρκα!) και θα γίνω πιο γνωστή που την Βίσση! (**πελλή εποτζοιμήθηκεν).

Επανερχόμαστε όμως στο θέμα.'Ημουν καλεσμένη να πάω στα μπουζούκια. Εσάστηκα, εστολίστηκα (αν και θα προτιμούσα να πάω με τες φόρμες), έβαλα φουστούδα τζαι καλτσόν (τι άβολη εφεύρεση!) και τα ψιλοτάκκουνα. Μπαίνουμε μέσα με τον χαρτωμένο, μας οδηγούν στο τραπέζι του καλέσματος και στρογγυλοκαθόμαστε. Από δε εκείνη την ώρα ως την ώρα που εφύαμεν, δεν εσταμάτησα να περιεργάζομαι το χώρο, ωσάν τον άνθρωπο στο Avatar(!). Μα τελικά κυκλοφορεί πολλύν καρακιτσαριό ρε παιθκιά! Μα που ζούν τούτοι ούλλοι; Κάτι πουκαμισούθκια στενά ανοικτά να φαίνεται η καδενούδα η γρουσή, κάτι ολοκότσιηνα φορεματούθκια ως τον κώλο, βαψίματα - στοτσσιάσματα, με πέντε δάκτυλα πάχος make - up, 50άρες με ξεκωλέξ ντύσιμο της αντροπής, τζαι ούλλοι τούτοι σε διαφορετικές παρέες να εξηγούμαστε. Για να μεν πάω στο τραγουδιστικό καστ.. Ένας τραγουδιστής που αλόπως είδεν την αρσενική Βανδή, κάθε φορά που έφκαινε στη πίστα να πει τα δικά του, άλλασσε τζαι ρούχα. Όχι μόνο πουκάμισο. Παντελόνι, σακκάκι, ζώνη (δεν αποκλείεται τζαι σώβρακο).

Τραγούδα τζαι να τραγουδήσεις, εδέησεν επιτέλους τζαι ο κόσμος να φκει στην πίστα να χορέψει. Τζιαμέ να δεις "εικόνες". Τελικά οι Κυπραίοι που φκαίνουν να χορέψουν στην πίστα είναι τριών κατηγοριών: (1) Οι "του show" (τζείνοι που αλλό λλίον να κάμουν τζαι καβάτζι προκειμένου να τραβήσουν την προσοχή του κόσμου) (2) οι "αντικριστοί" (χορέφκουν ανά διάδες και προτιμούν τους χορούς του τύπου "έλα συμπεθερά" και (3) οι "ίντα εφκήκα τωρά να χορέψω" που θα ήταν προτιμότερο να μείνουν καθιστοί στο τραπέζι τους, γιατί τζαι που ταράσσουν με αδιάφορη κίνηση στην πίστα, απλά πιάννουν το χώρο...

Να μην τα πολυλογώ, εζαλίστηκα να θωρώ το θέαμα, ας εν καλά η διπλανή μου κουτσομπόλεψε τζαι να κουτσομπολέψεις τα τεκταινόμενα επέρασεν η ώρα, ήρτεν η ώρα να φύουμε, ήρτα σπίτι μου, έβαλα τες πυζιαμούδες μου τζαι ετάβλαρα! (Φαντάζομαι ότι ώσπου να ξεβαφτώ, ο τραγουδιστής των μπουζουκιών θα είχε αλλάξει αλλό 5-6 φορεσιές ...)




Η φωτογραφία είναι άσχετη και ουδεμία σχέση έχει με την συγκεκριμένη βραδιά

Ρε δεν με κόφτει!

Εβαρέθηκα! Επιάσαν την, δεν την επιάσαν, εννά την συλλάβουν, δεν θα την συλλάβουν.. Θα λλιοστέψει εμένα η δουλειά μου αν την συλλάβουν; Θα πολλύνουν τα λεφτά μες τον λοαρκασμό μου αν την πιάσουν; Τι με κόφτει σε τελική ανάλυση; Τζείνη καλά θα την έσσιη μες την φυλακή. Μαμ, κακά και νάννι. Όπως τα μωρά! Τι ωραία! Με έννοιες, με βάσανα πλέον η ζωή. Εγώ θα συνεχίζω να νευριάζω που ο Διευθυντής μου εν λλίος, θα συνεχίσω να συγχύζομαι που μινίσκω 5 λεπτά που τη δουλειά τζαι θέλω 20 λεπτά να έρτω με το αυτοκίνητο το πρωί, τζαι θα συνεχίσω να μαυρολαόνουμαι που δεν έκοψε ο νους μου να πάω να κάμω μάστερ τον τζαιρό που έπρεπε στην Αγγλία, να κολλήσω κανενού πρίγκηπα του Μπρουνέϊ τζαι τωρά να έχω πέντε δουλικά να μου κάμνουν αέρα...

Ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν!

Διακόσμησε τα απόκρυφα σημεία της με Swarovski!
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=10839&catid=10


Κρύσταλλα στα γεννητικά όργανα για να ξεπεράσει τον πρώην!


Αυτός είναι όντως ένας πρωτότυπος τρόπος να απαλύνεις τον πόνο σου...

Η Jennifer Love Hewitt ήταν καλεσμένη στο show του George Lopez και αποκάλυψε τα πάντα! Σίγουρα όμως όλοι σταθήκαμε στην μεγάλη αποκάλυψή της!

Mπορεί να έχει αντιμετωπίσει πολλούς χωρισμούς αφού τα έιχε με τον τραγουδιστή John Mayer, αργότερα με τον ηθοποιό Ross McCall και είχε αρραβωνιαστεί με τον Brad Ludden, αλλά ο τελευταίος της φίλος μάλλον της έδωσε έμπνευση για να τον... ξεπεράσει!

Έτσι άφησε έναν φίλο της να "επέμβει" στα γεννητικά της όργανα! Η Jennifer δήλωσε: «Μετά από τον χωρισμό, ένας φίλος μου διακόσμησε το αιδοίο μου με κρύσταλλα Swarovski. Αισθανόμουν άσχημα και χρειαζόμουν κάτι που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ μετά από χωρισμό, έτσι λοιπόν είπα να το κάνω. Είναι απίστευτο και πολύ γλυκό. Με βοήθησε πάρα πολύ να χαμογελάσω. Μοιάζει με μια μικρή ντίσκο μπάλα το σημείο και είναι φανταστικό. Πραγματικά το λατρεύω».

Εμείς τι να πούμε; Ωραία ιδέα!"

Από www.newsit.gr




Τζι εγώ που ενόμιζα ότι το κλάμα τζαι οι απεργίες πείνας που έκαμνα άμα εχώριζα, ήταν πολλά extreme...

Ας το βάλει κάποιος να τζοιμηθεί το καημένο!

ΝΑΙ! ΘΕΛΩ ΚΟΠΕΛΛΟΥ'Ι' A.S.A.P!!!!! Ένα σαν τούτο, με βουκκούδες και ζαμπούδες, ασπρούι! (βέβαια ο χαρτωμένος εν νακκουρούδιν στο πολλά μαύρον.. αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!!!)

Γιούρι καλεί Τάσσο... ΦΥΤΡΩΣΕ!

Τζαι εγώ που ενόμιζα ότι ήμουν πράγματι πελλή που έβαλλα τον άδρωπο να σηκωθεί άρον άρον που τον καναπέ για να δοκιμάσουμε το πείραμα του Γιούρι τζαι να ταράξουμε (μίσσιημου) το τραπεζούδι με την σκέψη (τελικά με ετάραξε το τραπεζούδι, με ελαώθηκε..). Δαμέ καλούν τον να έβρει κοτζάμ Τάσσσο! Ντροπή μου να τον αμφισβητήσω! Μάλλον κάτι θα εκάμαμεν λάθος με τον άδρωπο τζαι δεν επέτυχε το πείραμα (μπορεί το τραπεζούδι να μας κρατούσε μούτρα που του βάλλουμε πολλά πράματα πάνω του..). Πάντως αν δεν τα καταφέρει ούτε ο Γιούρι (που το απεύχομαι βέβαια), υπάρχει πάντα και ο Άγιος Φανούριος! 5-6 φανουρόπιττες εννά την κάμουν τη δουλειά! Μια γνωστή μου ήβρεν άντρα κάμε κάμε φανουρόπιττες!!!

Στο καλό χαμογελαστέ άνθρωπε

Δεν τον ήξερα ιδιαίτερα τον άνθρωπο. Είμαι σε κατάσταση σοκ όμως από την ώρα που άκουσα την είδηση. Τι γίνεται ρε παιδιά; Γίναμε Σικάγο; (Μέχρι και στο Σικάγο τα ξεπέρασαν τούτα τα εγκλήματα). Τι μπορεί να έκανε δηλαδή για να "κερδίσει" αυτό το τέλος; Ήταν ένας νέος, επιτυχημένος, χαμογελαστός, νιόπαντρος, ευτυχισμένος άνθρωπος... Που ήταν το λάθος; Που είναι η ασφαλισμένη Κύπρος; Πόσο άνετα κινούνται πλέον οι δολοφόνοι σε αυτή την χώρα όταν δεν τους ενοχλεί να πυροβολήσουν δίπλα από εκατό πρεσβείες;;; Να φύγουμε; Να πάμε αλλού;

Τι να γράψεις άλλο; Στο καλό χαμογελαστέ άνθρωπε...

30 και: Αν δεν τα πατήσεις, δεν ξέρεις τι χάνεις!

Ένα φεγγάρι πριν κάαατι χρόνια έφκαινα με κάποιον που ήταν πάνω από 30. Εγώ ήμουν κάτω από 30. Οι φίλοι του άνω των 30 - όπως και εκείνος - ήταν - όπως και εκείνος - στην κοσμάρα τους. Τη μια ήταν στα κέφια τους, αλλά τες παραπάνω φορές ήταν με τα ψυχολογικά τους. Ούλλα εφταίαν τους, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης! Ήταν μίσσιημου η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ 30(!). "Κρίση τζαι πελλάρες" ελαλούσα που μέσα μου, αποδίδοντας τις αλλαγές στη διάθεσή τους σε κάποια λασκαρισμένη βίδα. Πώς γίνεται, έλεγα, οι 30άρηδες που είναι στην καλύτερη επαγγελματική τους φάση, στην πιο ώριμη και κατασταλαγμένη τους φάση με το σώμα και τον εαυτό τους, στην πιο καλή οικονομική τους φάση, να περνούν κρίση; Έλα μου όμως που πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις!

Το χτεσινό Σάββατο, προ των 30 εποχής, θα ήταν ένα typical Σάββατο: Πρωί βόλτες, καφέδες και ψώνια, απόγευμα οι "συμπεθερές" (η παρέα μας πήρε το όνομά της από τη συνοδευτική προσφώνηση στους αντικριστούς χορούς "Έλα συμπεθερά") σε ένα σπίτι να κουτσομπολέφκουν για άντρες και τη νύκτα clubbing ως το πρωί εννοείται (η "Ιθάκη" ακόμα θυμάται τις κρεπάλες μας). Εχτές πήγα να κάνω κάτι παρόμοιο (ως 30άρα πλέον είπαμε) για να θυμηθώ τα παλιά. Αν και ξύπνησα με πονοκέφαλο ντύθηκα να πάω supermarket γιατί είχα καλέσει τις συμπεθερές να έρθουν σπίτι μου το απόγευμα. Όσπου να πληρώσω στο ταμείο ένιωθα σαν να τζαι ετσάππηζα πέντε ώρες! Βουρητή να κουβαλήσω τα ψώνια, βουρητή να συμμαζέψω το σπίτι, προϋπάντησα την πρώτη συμπεθερά στην πόρτα ολίγον γέριμη, αφού δεν πρόλαβα να συμμαζέψω ικανοποιητικώς και εμένα. Στο επόμενο μισάωρο το σπίτι είχε γεμίσει από τις συμπεθερές και τα ... συμπεθεράκια :-) Δεν έγιναν όλες μανάδες, αλλά και εκείνες που έγιναν είναι υπέρ αρκετές. Συμπεθεράκια που λέτε να βουρούν, να σύρνουν σιοκολάτες χαμέ τζαι να τες πατούν, να παίζουν με τα καθόλου άηχα παιχνίδια τους, η ζαμπουροΜαρία μου να κλαίει γοερά γιατί ελύσσιασε της πείνας και οι συμπεθερές μάνες Ξ. και Μ. να έχουν το ύφος "Δεν αντέχω άλλοοοο". Ο πανζουρλισμός - αναμενόμενος βέβαια - δεν μας επέτρεψε να ανταλλάξουμε παραπάνω που 2-3 κουβέντες και η συνάντηση έληξε με 2 panadol.

Η συνέχεια είχε φαί σε ταβέρνα και clubbing! Ω ναι! Είπα να τα πάω σερί μέχρι τελικής πτώσεως. Από την ώρα που έφαα στην ταβέρνα άρχισαν τα μματούθκια μου να καμμούν (έχει πλάκα τούτη η λέξη), στο δε club βλαστίμησα εκατό φορές την βλακεία μου να βάλω ψιλοτάκκουνα. Στην πολλή ώρα προτίμησα να τα φκάλω και τσουλλοκάτσω στον καναπέ και όποιου αρέσκει. Ο άδρωπος (άλλως "ο χαρτωμένος μου") άντεξε ως τες 2.30 και μετά άρχισε κάθε 2 λεπτά να μου δείχνει την είσοδο. Φύγαμε πρώτοι από την παρέα. Οι άλλοι είχαν και κοπελλούθκια, αλλά προφανώς παραπάνω ανάγκη να μείνουν μακριά από το σπίτι τους...

"Γέρασα" μου έστειλε sms η μικρή Ξ. Και να σκεφτείς ότι η μικρή Ξ. έχει και δυο κόρες. Εγώ που δεν έχω ακόμα και νιώθω 100 χρονών; Ναι περνώ την κρίση. Και όχι μόνο εγώ, που είμαι γυναίκα και αρχίσαν οι ρυτίδες να κάμνουν παρέλαση στο πρόσωπό μου. Περνά την και ο άδρωπος, που δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί για τις ρυτίδες. Περνά την γιατί συνειδητοποίησε - όπως κι εγώ - ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πάνε οι ανέμελες μέρες. Τωρά δεν περνά μέρα που να μην μάθουμε κάτι κακό για κάποιον δικό μας. Δεν σώννουμε. Ελείψαν οι παταρίες. Τουλάχιστον πέρκι σώσουμε να κάμουμε κανένα κοπελλούι.. Η ύστατη μας ευκαιρία να νιώσουμε ότι δεν ξοφλήσαμε τέλλια, αλλά έχουμε λόγο να αντέξουμε την κατηφόρα...

Σήμερα γα.. σήμερα γάμος γίνεται

Κατ' ακρίβειαν δεν γίνεται σήμερα ο γάμος. Ο γάμος θα γίνει σε οκτώ μήνες. Αλλά σήμερα πήρα τη μεγάλη απόφαση για το ποια θα είναι η κουμέρα μου! Βασανίστηκα πολύ. Έχω πολλές φίλες και καλές. Που μου στάθηκαν, μου στέκονται και θα μου σταθούν. Ήθελα να τες ευχαριστήσω όλες που υπήρξαν φίλες μου. Αλλά το εκκλησούι εν μιτσή! Ρώτησα ποτζί ποδά μπας και γίνεται να πιντώσω τις κουμέρες στην μερκά του γαμπρού (που τζείνος μόνον έναν κουμπάρο θέλει να βάλει ευτυχώς), αλλά δεν γίνεται. Σκέφτηκα να διαλέξω τρεις. Αλλά να κακοκαρδίσω τες άλλες; Κατάλυσα πολλές ώρες να το σκέφτουμαι. Τελικά αποφάσισα ότι η κουμέρα πρέπει να είναι μια. Για να το χαρεί. Να καμαρώσει. Να το απολαύσει.

Βασανίστηκα, λυπήθηκα που δεν θα έχω δίπλα μου και άλλες φίλες μου (μικρή Ξ. για σένα μιλώ) και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ. Γεναίτζιες θα πει κάποιος... Τι να κάνουμε; Μας έπλασε ευαίσθητες ο πλάστης..

"No Smoking με το συμπάθκιο"

Σαν να τζαι ελείψαν οι λόγοι να μαλλώνουμε μεταξύ μας, ήβραμε καινούριον μόλις εγύρισεν ο χρόνος. Βαρέθηκα! Δεν με κόφτει αν καταπιέζουνται οι καπνιστές, δεν με ενδιαφέρει αν οι αντικαπνιστές φκάλλουν το άχτι τους κάμνοντας redial το τηλέφωνο της Αστυνομίας! Το δε debate ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο είναι ισάξια μαλακία με το ποιος έφταιε στα επεισόδια στο φούτσαλ απέναντι που το ΓΣΠ.

Το θέμα είναι ένα: κακώς ο Νόμος δεν είχε εφαρμοστεί από την πρώτη μέρα που ο μάστρε Χαμπής άναψε τσιγάρο στον καφενέ του χωρκού του πριν σσιήλλια χρόνια. Αν του ελαλούσαν που τότε "No Smoking με το συμπάθκιο" δεν θα φτάναμε σήμερα να συζητούμε για αφαίρεση δικαιωμάτων των καπνιστών και άλλες τέθκιες μπούρδες! Κακώς και οι αντικαπνιστές κατάπιναν τους καπνούς αβέρτα τόσα χρόνια, χωρίς να αντιδρούν, άμπα τζαι παρεξηγήσει τους το φουγάρο παρέας τους, τζαι τωρά κάμνουν όπως τες θείτσες που ελέρωσεν τους ο κάττος την αυλή τους!

Κανεί σιόρ! Εψηφήστικεν ο Νόμος, εννά μάθουμεν! Όπως εμάθαμεν την ζώνη, όπως εμάθαμεν την ανακύκλωση!

E q u i li bri um

Χάπι νιού γήαρ!