30 και: Αν δεν τα πατήσεις, δεν ξέρεις τι χάνεις!

Ένα φεγγάρι πριν κάαατι χρόνια έφκαινα με κάποιον που ήταν πάνω από 30. Εγώ ήμουν κάτω από 30. Οι φίλοι του άνω των 30 - όπως και εκείνος - ήταν - όπως και εκείνος - στην κοσμάρα τους. Τη μια ήταν στα κέφια τους, αλλά τες παραπάνω φορές ήταν με τα ψυχολογικά τους. Ούλλα εφταίαν τους, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης! Ήταν μίσσιημου η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ 30(!). "Κρίση τζαι πελλάρες" ελαλούσα που μέσα μου, αποδίδοντας τις αλλαγές στη διάθεσή τους σε κάποια λασκαρισμένη βίδα. Πώς γίνεται, έλεγα, οι 30άρηδες που είναι στην καλύτερη επαγγελματική τους φάση, στην πιο ώριμη και κατασταλαγμένη τους φάση με το σώμα και τον εαυτό τους, στην πιο καλή οικονομική τους φάση, να περνούν κρίση; Έλα μου όμως που πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις!

Το χτεσινό Σάββατο, προ των 30 εποχής, θα ήταν ένα typical Σάββατο: Πρωί βόλτες, καφέδες και ψώνια, απόγευμα οι "συμπεθερές" (η παρέα μας πήρε το όνομά της από τη συνοδευτική προσφώνηση στους αντικριστούς χορούς "Έλα συμπεθερά") σε ένα σπίτι να κουτσομπολέφκουν για άντρες και τη νύκτα clubbing ως το πρωί εννοείται (η "Ιθάκη" ακόμα θυμάται τις κρεπάλες μας). Εχτές πήγα να κάνω κάτι παρόμοιο (ως 30άρα πλέον είπαμε) για να θυμηθώ τα παλιά. Αν και ξύπνησα με πονοκέφαλο ντύθηκα να πάω supermarket γιατί είχα καλέσει τις συμπεθερές να έρθουν σπίτι μου το απόγευμα. Όσπου να πληρώσω στο ταμείο ένιωθα σαν να τζαι ετσάππηζα πέντε ώρες! Βουρητή να κουβαλήσω τα ψώνια, βουρητή να συμμαζέψω το σπίτι, προϋπάντησα την πρώτη συμπεθερά στην πόρτα ολίγον γέριμη, αφού δεν πρόλαβα να συμμαζέψω ικανοποιητικώς και εμένα. Στο επόμενο μισάωρο το σπίτι είχε γεμίσει από τις συμπεθερές και τα ... συμπεθεράκια :-) Δεν έγιναν όλες μανάδες, αλλά και εκείνες που έγιναν είναι υπέρ αρκετές. Συμπεθεράκια που λέτε να βουρούν, να σύρνουν σιοκολάτες χαμέ τζαι να τες πατούν, να παίζουν με τα καθόλου άηχα παιχνίδια τους, η ζαμπουροΜαρία μου να κλαίει γοερά γιατί ελύσσιασε της πείνας και οι συμπεθερές μάνες Ξ. και Μ. να έχουν το ύφος "Δεν αντέχω άλλοοοο". Ο πανζουρλισμός - αναμενόμενος βέβαια - δεν μας επέτρεψε να ανταλλάξουμε παραπάνω που 2-3 κουβέντες και η συνάντηση έληξε με 2 panadol.

Η συνέχεια είχε φαί σε ταβέρνα και clubbing! Ω ναι! Είπα να τα πάω σερί μέχρι τελικής πτώσεως. Από την ώρα που έφαα στην ταβέρνα άρχισαν τα μματούθκια μου να καμμούν (έχει πλάκα τούτη η λέξη), στο δε club βλαστίμησα εκατό φορές την βλακεία μου να βάλω ψιλοτάκκουνα. Στην πολλή ώρα προτίμησα να τα φκάλω και τσουλλοκάτσω στον καναπέ και όποιου αρέσκει. Ο άδρωπος (άλλως "ο χαρτωμένος μου") άντεξε ως τες 2.30 και μετά άρχισε κάθε 2 λεπτά να μου δείχνει την είσοδο. Φύγαμε πρώτοι από την παρέα. Οι άλλοι είχαν και κοπελλούθκια, αλλά προφανώς παραπάνω ανάγκη να μείνουν μακριά από το σπίτι τους...

"Γέρασα" μου έστειλε sms η μικρή Ξ. Και να σκεφτείς ότι η μικρή Ξ. έχει και δυο κόρες. Εγώ που δεν έχω ακόμα και νιώθω 100 χρονών; Ναι περνώ την κρίση. Και όχι μόνο εγώ, που είμαι γυναίκα και αρχίσαν οι ρυτίδες να κάμνουν παρέλαση στο πρόσωπό μου. Περνά την και ο άδρωπος, που δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί για τις ρυτίδες. Περνά την γιατί συνειδητοποίησε - όπως κι εγώ - ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πάνε οι ανέμελες μέρες. Τωρά δεν περνά μέρα που να μην μάθουμε κάτι κακό για κάποιον δικό μας. Δεν σώννουμε. Ελείψαν οι παταρίες. Τουλάχιστον πέρκι σώσουμε να κάμουμε κανένα κοπελλούι.. Η ύστατη μας ευκαιρία να νιώσουμε ότι δεν ξοφλήσαμε τέλλια, αλλά έχουμε λόγο να αντέξουμε την κατηφόρα...